Insan olmak, olabilmek, basli basina zor zanaat ya...Bir de "iyi insan" olma durumu var. Insani diger canlilardan ayiran, "insan eden" en onemli ozelligidir dusunmek, sormak, sorgulamak, herzaman anlamasa da anlamaya calismak. Tum bunlarin sonucunda davranis gelistirmesidir olmasi gereken. Bence!
Katilir misiniz bilmem ama, su zamanda bir tek seyde iyi olmak ogutlenir ve ogretilirken dunyamizda, bu genel cerceveyi bile rahatlikla algilayamayacak beyinler var.
Bu denli "tek yollu" hayatlara yeni boyutlar kazandirmak da iste saydigim sebeple zordur. Kelimeleri istediginiz kadar degistirin, tek cumle cikar sonucunda ki o da "kendi bildigi"dir insanin.
Kendi bildigi hep "en iyi" oldugundan, zordur insanla iletisim. Oyledir cunku dogasi geregi kafasi karisik insanin "cok iyi bildigi birsey" zaten yoktur. Zannettikleriyse, aslinda birer "soru"dan ibarettir..
Yardim istersin insandan, "sen benim icin ne yaptin ki?" diye sorar. Hadi kendim icin birsey istemiyorum ama ya "O" dersin, o zaman sorar insan "oburleri bitti de bir bu mu kaldi dusunecegimiz?" Oyle ya! Ya "O" ya da "bu"dur "hayvan"in karsiligi.
Soyle ki, hayvani sev dediginde "dur daha insan sevebilmis degilim" der, hayvani "besle"ye karsilik "milyonlarca ac cocuk var" cevabini alirsin, hayvan hakki zaten insan haklari mukemmelliyete erismeden soz konusu bile edilemez.
Sonucta kimine insan daha degerli gelir, kimi hayvanseverdir, kimisi sadece kendini tanir! Kimi cok sevdigi icin insan oldurur, kimi inandigina kurban; hayvan bogazlar. Kimisi de sirf kendi bogazinin keyfine yatirir bicak altina, kendine esit gormedigi nice canlari. Sen o canlara uzulursun de sonunda "sana ne?"dir, sen normal degilsindir.
Iyi insan kimdir, nasildir, aslinda tanimi cok mu kolaydir bilmiyorum. Sadece kalbin atmasi midir yasatan insani, yoksa kalbinin aciyabilir olusu mudur insani "iyi"lestiren?
Hep sordum kendime bunca siddeti yaratanin nasil "insan" oldugunu, cozemedim. Dusunuyorum da, keske bu kadar dusunmeseymis insan!
Not: Bu ayki yazim Kasim/Vegan ayina adanmistir. Dunyayi bir butun halinde gormeyi ve sevmeyi becerebilen, yuregi sadece atarak degil, ayni zamanda aciyarak da varolabilenlere...
